HAYAT VAKFESİ
UĞUR CANBOLAT

AHLÂK-I HASENE erleri hayat vakfesi yapanların arasından çıkarlar.
Evet, onlar gayret ehlidir.
Evet, mücadelecidir.
Evet, koştururlar.
Evet, kendi dertlerinden evvel başkalarının kederlerini düşünüp onları izale etmek için çırpınırlar.
Evet, yaşamı güzelleştirmek için dur durak bilmeden didinirler.
Ama aynı zamanda hayat vakfesi de yaparlar.
Esasen bunu yapabildikleri için diğerlerinde yorulmazlar.
Bıkkınlık göstermezler.
Usanç getirmezler.
Yılgınlığa düşmezler.
Bedbin olmazlar.
Arafat’ta vakfeye durur gibi hayat vakfesi yaparlar.
Dururlar.
Nefes alırlar.
Yerlerini yeniden gözden geçirerek gerçeğe sabitlenirler.
Çünkü tefekkür ederler.
Tezekkür ederler.
Tedebbür ederler.
Tafakkuh ederler.
Ölçüp biçerler.
Kendilerini tahlil edip yanlışlarını yakalayarak sahih tanımlamalarda bulunur ve kusurlarını tashih ederler. Yola böyle devam ederler.
Bunu Kur’an-ı Kerim okuyarak yaparlar.
Onu okumaya, anlamaya, idrak yollarını açmaya gayretlenirler.
Bilirler ki, hakikate tempolu yürüyüşler gerektiğinde durmayı bilenlerin eylemidir.
Ey hakikat yolunun hayat vakfesi yapan pırıltılı yolcusu!
Nerede koşacağını ve nerede ne kadar duracağını bilmelisin.
Hayat vakfesi bir yaşam muhasebesidir.
Kendini tanıma faaliyetidir.
Telaşeden kurtulma isteğidir.
Acelecilik illetinden sıyrılma arzusudur.
Güç toplama isteğidir.
Yaralarını sarma ihtiyacıdır.
Kargaşadan kurtulma emelidir.
Kaygılardan uzaklaşma niyetidir.
Yeniden sağlam bir biçimde yola çıkma hazırlığıdır.
Sen de eğer güzel ahlak yolcuları gibi menzile vasıl olmak, sohbeti cânana ermek, muştularla karşılanmak istiyorsan hayatını dengeye getirmelisin.
İfrat ve tefritten kurtulmalısın.
Yaptığın her şeyi kendilik bilinci ilkelerine göre ifa etmelisin.
Gerektiğinde icap ettiği kadar hayat vakfesi yapmalısın.
Gözlerini yıkamalısın.
İman tazelemelisin.
Kendinden kendini doğurmalısın.
Ki, yolda heder olmayasın.
Kayıplar listesine adını yazdırmayasın.