KAPALI KAPILAR ARDINDA

SEVGİ KELEŞER

Bazı anlar vardır; tüm kapıların bize kapandığını hissettiğimiz, çıkacak bir kapı, bir yol bulamadığımız, naçar kaldığımız.

O an şöyle bir ilizyona düşebiliriz; kapı kapı dolaştığını sanmak gibi.

Oysa biz zaten kapılarımız ile bu aleme giriş yaptık. Açmamız gereken kapılar içimizde.

Bu kapılar aşamalardan oluşuyor. Hallerimizden oluşuyor. Hallerimizin farkındalığında olmak bizi özümüze yaklaştırır, dolayısıyla o kapılar farkındalığımız ile açılır. Yanlış algıları sahiplendiysek, farkındalığımız da açığa çıkamayacağından, kapılarımız açılamıyor.

Kapıyı açmaktan ziyade, o kapıyı açtıran olabilmekte marifet!

Bazen kapılar neden açılmaz biliyor musunuz?

Belki kendimizden başkasına kapıyı kapatmışızdır, hatta belki o kapıyı çarpmışızdır.

Kapısız hissettiğimiz o anlarda, şu soruyu sorun; “Ben başkalarına “kapı açmasına” vesile olabildim mi?

Ben yol açarsam, yolum açılır, kapı açarsam, kapım açılır.

Bu doğuştan bizde bulunan bir yetenek.

Neden kullanmayayım ki?

Ben senin kapını açmana vesile olacağım, sen bir başkasının, o bir başkasının, bu halka büyüdükçe bir bakmışsın seni de içine almış.

Herkesin kapısı birbirine bağlı, o kapı tek başına açılmıyor. Hele bir kapı ağzına gelelim.

Kapının ardını görebilseydik eğer, kim bilir belki de eşiğinden hiç ayrılmazdık.

Sevgi yle