KENDİNİ BULMA CESARETİ
HATİCE FAHRUNNİSA

İnsan, dış etkenlerden, içe yönelik zanlardan, zihninden ve âdetler gibi sebeplerinden uzaklaştıkça, asli fıtratının farkına varmaya başlar. 
Bir nevi merkezlenme çabası yaşam bulur. 
Hiç kimse bu tabiatımın gereğidir ve yapısaldır diyerek hevâ ve hevesini serbest bırakma yetkisine sahip değildir. 
Üstelik yapımızda heves ve hevâ meyli olsa da onunla mücadele edecek yeteneği ve kuvveti Allah hepimize vermiş. 
İnsan, fıtraten eğitime müsaittir. 
Fakat anlamak için çaba sarfetmiyoruz. Çünkü anlarsak yapmamız gerekecek.
Tefekkür etmiyoruz. Düşünürsek sonuçları ile yüzleşmemiz gerekecek.
Farkında yaşamıyoruz. Fark edersek şikâyet edebileceğimiz, tutunacağımız, kontrol edebileceğimiz bir şey kalmayacak.
Ancak başımıza türlü türlü sıkıntılar geldiğini sorup duruyoruz. 
Bütün bunlar neden oldu? 
Ben nerde yanlış yaptım?
Benim suçum neydi?
Sonra yine aynı döngü. 
Sahne ve kişiler başka sadece.
Bizler için temizlenme, paklanma fırsatını konfor alanlarımızdan çıkmayarak elimizin tersi ile itiyoruz. 
Oysa yaşadığımız her olay nefsi yapımızın düzenlememiz adına Rabbimizin bize sunduğu bir rahmet tecellisidir.
Bizim bu mücadelede başarılı olabilmemiz için Allah, organlarımızı düzenlemiş, nefsinin yaratılışını düzgün yapmış, ona yeterince kabiliyet ve imkânlar, bahşetmiştir.  
Akletme, duyma, görme, düşünme, hayal etme ve bilgilenme, anlama, anlatma kuvveleri gibi birçok kuvve vermiştir.
Biz bu imkânlar ile nefsimizin zaaf ve hevasını önleme yollarını ne kadar düşündük, fark ettik ve kullandık? 
“Fakat ben nefsimi paklamıyorum. Çünkü Rabbim olan Allah’ın rahmet ettiği durumlar hariç, nefis daima kötülüğü emreder. Şüphesiz benim Rabbim, çok bağışlayan ve çok acıyandır.” Furkan 53 Diyebildik mi?
Kendini bulma cesareti gösterebildik mi?
Konfor alanından çıkıp kendimiz ile yüzleşmek elbette korkutucudur.
Fakat cesaret ve yiğitlik bu korkuya rağmen harekete geçebilmektir. 
Çünkü yaratıldığımız bu fıtrat, gerçeği kabul etme ve anlama kâbiliyetinin ta kendisidir ve eksiksizdir.
Selam ile...