ÇAKIL TAŞLARINA CEVAP
SEVAL YILMAZ

İki gözümün nuru... 
Hani “O güzel yerlerdeyim var mıdır benden bir dilediğin?” diye sual ettiğimde “Senin sağlığını isterim... Bir de o güzel, minik ve beyaz çakıl taşlarından..” demiştin ya... 
Ne sevindim o an gücümü aşacak bir dilekte bulunmadığın için. 
Zira zaten sana lâyık olanı bulmak ve getirebilmek benim için ne zor bir eylemdir...
Kelebeklerin diyarına vardığımda ise ilk aklıma gelen tüm renklerinle sen oldun, bir de talep ettiğin o bembeyaz minik çakıllar... 
Sayısız çakıl taşı arasından en beyazlarını doldurdum ceplerime heyecanla... Dedim ki “...bu daha beyaz, bu daha... bunu da al ve bunları da...” 
Can dostuma bir zerre sürûr ikram etme heyecanı ile sarmaladım topladıklarımı. 
Hepsi bembeyazdı. 
En azından “Evime dönüp eteğimdeki taşları döktükten” sonra karşılaştığım hazin manzarayı görene; yani o birikimin sandığım gibi pürüzsüz olmadığını anlayana kadar.
Taşları toplarken “Takılmış olan bir güneş gözlüğünün, ancak ışığın yansıması ile algılanabilecek bir rengi örtbas edebildiği gerçeği” ile karşılaşmam tam anlamıyla bir tokat etkisi oluşturmuştu... 
Daha beteri neydi biliyor musun? 
Meğer o güneş gözlüğü 40 yıldır gözümdeymiş de Güneş ile baş başa kaldıktan sonra aynaya baktığımda gördüğüm ben ve yüzümdeki lekelerle beliren hakikat...
Nihayetinde büyük bir aydınlanma yaşadım.
Acı ve hüzün vericiydi.
Biliyorum ki sen beni koşullu sevmezsin cancağazım. 
Eli boş bile gelsem bununla dertlenmezsin. 
Lakin bu konunun bendeki duygusal izdüşümü çok tesirliydi. Zira “Evime dönüp de eteğimdeki taşları dökmek” için çıktığım yolculuktaki yârenimin bu konunun temelinde bulunması son derece ironiktir.
Haydi bakalım! 
Çıkart şu gözlükleri de biraz Güneş’e maruz kal artık! 
Hatta... 
Belki biraz erisen, biraz yansan... 
O kıvam ile biraz yoğursan kendini... 
Hiç fena olmaz sanki ne dersin...