Bu yaşamın kıymetini sanırım en çok ölüme yakın olan insanlar bilir . Ya da ölümlü bir dünyada yaşadığını unutmayanlar.

O yüzden de vakit kaybetmezler kendileri için önemli olan şeyleri yapmak için. Biz günde bir defa anımsıyor muyuz ölmeyi bilmiyorum.

Hatırlasak nasıl yaşardık?

Yine aynı şeyleri yapar mıydık?

Aynı şekilde mi davranırdık sevdiklerimize, sevmediklerimize?

Son bir fidan diker miydik mesela?

Yahut son defa olduğunu bilerek bir iyilik eder miydik kendimize? Hiç bilmiyorum. Bildiğim şu ki son bir günüm kalmış olsaydı gülümseyip, şükrederdim doya doya.

Bilgeye sormuşlar bir günün kalmış olsaydı ne yapardın diye. Bilge yaptığı işte başını bile kaldırmadan cevap vermiş. “Tarlayı bellemeye devam ederdim.”

Her nefesinin ibadet, Hayy ile doğup Hû’ya doğru gitmek olduğunu bilen biri için en güzel cevap belki de.

Bazen istediğimiz bir şeyin hemen oluvermesini dileriz. Ama yarın öleceğimizin aklımıza gelmiş olmasından değil. Nefsimiz böyle ister. Ya da susmak, kaçmak ister. Kabullenemeyiz neticeleri. Oysa olan için şükür olmayan için hamd etmek gerekir.

Şükür gereğini yapmak demektir zira. Bir öğretmenin eğiticiliğini düzgün yapamaması şükürsüzlüktür. Bir annenin anneliğini yapmaması, eşin ev hanımlığını yapmaması gibi… Gereğini yapınca şükredecek dileği de hasıl olur kişinin. Şükürle hikmeti görür.

Eğer dilediğimiz olmuyorsa yapılması gereken bir değişim var demektir. Nefsin zayıflığını veya aşırılığını terk etmemiz gerekir ki bu fiil bizi dengeye getiren ameldir.

Dengeye ulaşan insanın hamdı ise olmayanı oldurur. Fakat hem hamd hem şükür için tevekkül gerekir. Allah, kendisine güveneni başkasına muhtaç etmez. Yardım da tevekküle bağlıdır. Özellikle bir işe karar verdikten sonra gösterilecek teslimiyet ve tevekküle...

“Allah bize yeter, o ne güzel vekildir” âyetinde ifade edilen tevekküle...

Neticede bütün bunlar bizlerin imanın kalitesini, yakîn ve tevekkül seviyesini gösterir. Mü’min ile Allah arasındaki duygusal mesafe ve iletişimin ölçüsünü belirtir.

Mevla’m idrakini nasip etsin

Vesselam…