Gözlem / İlim / Şahitlik
Bazen tuhaf insanların arasında kalınca böyle olursunuz; zihinsel bir satranç tahtasında karşınızdakilerle gizli bir savaş içinde bulursunuz kendinizi. Başınıza sık gelmiştir ya da fark etmemişsinizdir. Olabildiğince kendimi rahat bırakmaya ve kendim olmaya çalışarak, metin olmanın hürlüğünü her bir nefes alışımda hissetmeye çalıştım. Bir nevi savaş meydanında soğukkanlı kalmaya çalışmak gibi...
İffet iki bacak arasını korumak değildir. Hayâ sahibi olmaktır. Ölçülü davranmaktır. Duyguların ve nefsin buyruğuna uymamaktır. Samimi olmaktır. Nezaketli olmaktır. Fikirler ayrıldığı, sözler çoğaldığı zaman, sertliği, bölücülüğü istememektir. Barışı istemektir.
Bazıları için sessiz bir ortam dayanılmaz, can sıkıcı, hatta hayattan kopuşun; neşesinin ve anlamının yok olduğu bir his yaratabilir. Bunun saçma bir savunma olduğu, tartışmaya kapalı bir konu; bunu söylemeye gerek bile olmadığını düşünüyorum.
Aşkın sakız gibi dile dolanması hep tuhafıma gitmiştir. Nasıl bu kadar rahat dile getirilebiliyor aşk. Yoksa ben mi çok büyütüyordum? Tabulaştırıyor muydum, onu ulaşılması imkânsız bir şey olarak mı görüyordum? Ya da yaşadıklarımı aşk zannedip, onu hafife alarak kibire mi kapılıyordum? Belki de “şöyle olmalı, böyle olmalı” diyerek sınırlarını çiziyordum , bilemiyorum.
Hayatında olan bitenler karşısında çaresiz, ümitsiz ve elinden bir şey gelmeyenlere karşı bu şahısların yaptığı iletişim bozukluğu bir derece kabul edilebilir. Senin kendi kendine yarattığın ve seçimlerin yüzünden oluşturduğun mutlu tablonun hakikatte bir balondan ibaret olması bizim suçumuz mu? Ve balon hayatının içinde boş bir havadan başka bir gerçek olmadığı gözükmesin diye biriken sinirini, sahte ve suni dertlerle abartarak etra
Kendi ayaklarımıza vurduğumuz prangalardır bahanelerimiz.
Kabulün aklî zorluğu, nefsin inatçılığı, bilincin örtüsü, aklın ise savunma kalkanıdır.
Algıların kilidi, hakikate karşılık kalbin delâletidir.
İnsan bazen kaybolmuş hissediyor. Hele bir de alışık olmadığı bir koşuşturmanın içine dalınca. Kontrolsüz bir şekilde cereyan eden hadiseler karşısında, bir anda yağmur gibi yağıyor her şey.Burada tehlikeli olan, Hak gibi gözüken olayların içinde Hakk'ı unutmak doğrusu
Yalnızlığımı sorgulayan
Ve "karanlık" olarak isimlendirdiğiniz,
Sadece benim bildiğim, benim aydınlığımdı o fütursuzca yargıladığınız.
Sevmişiz hükümlerimizi. Zanlarımıza, hayallerimize tutunmuşuz aşkla kendimizin çok ötesinde. Büyük bir sevdamız var bir türlü bırakmadığımız. Harika bir dost, yaren olmuş bize hallerimiz. Kıymetlimiz, ebedi dostumuz, tutunacağımız tek dal yaşadığımız ve kimsede olmayan o yüksek haller...
Rabbin sana bu zamanlarda daha fazla "Benimle vakit geçir," diyor. "Gel, soframızda daha fazla yiyip içelim. Gitme, ne yapacaksın o bok çukurunda? Otur, dinlen, kendin ol. Anlat derdini, dök gözyaşlarını, sileyim.
Ey kendinde büyük bir cevher taşıyan insan adayı! Eğer baharda açmak istiyorsan,durup titremen gerek.
Mirac’tan dönen Nebi gibi.
Senin hiç uyanamadığın bir vakit, benim göz yaşlarım toprağa karışmış olacak.
Bazen bu yolculukta şu soru geliyor aklıma, Küçük Prenses:
Ben kul olarak Allah’a güveniyor muyum? Yoksa o karanlık ormanda "Nasıl yürüyeceğim?" diye mi düşünüyorum? Ya da gördüklerim karşısında nasıl samimi kalabilirim?
Söyle ey mihri münevver, sen gerçekten o yolda yürümek istiyor musun? Bu kararı vermene sebep olan ne?
İslamiyet öncesi Mekke hayatında hâkim olan ve "cahiliye dönemi “olarak adlandırılan süreci hatırlayalım istiyorum biraz.
Bu konudan bahsedildiğinde gözlerimizi sonuna kadar açıp, şaşkın ve kınayan bakışlarla dinledik hep anlatıcıyı. Nasıl bir cehalet haliydi ki bu insanlar kendi yaptıkları heykellere tapıyordu ve bu şekilde Allah'tan başkasını ilah ediniyordu.
Farkındalığı artan insanlar için hayatın eskisi gibi olmayacağı aşikâr. Kaçınılmaz bir gerçek: Attığınız her adım artık tanburda basacağınız tel gibi olacak.
